เขาควรจะตกใจอะไรก่อนดี.. ระหว่างการถูกกอด.. หรือ..
การที่คนอย่างณคิณร้องไห้ออกมา..
จีเดินเข้ามาเก็บของในห้องทำงานตามปกติ เขาได้ยินแล้วว่ามีคนเปิดประตูเข้ามา
แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคิณ..
ร่างสูงกอดเขาจากด้านหลัง ใบหน้าหล่อซบเข้าที่ไหล่บางพร้อมกับความเปียกชื้นที่หัวไหล่
อีกคนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนคนตัวเล็กใจอ่อน แต่มือบางก็ต้องกำแน่นกลั้นความรู้สึกฝืนไว้
"ไม่ต้องร้อง.."
"จีจะไปจากคิณแล้ว.. จีจะไปจากผม"
อีกคนเหมือนกับเพ้อออกมามากกว่า แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้
ความรู้สึกของคนที่ไม่อยากเสียคนรัก
"ใจเย็นๆ.. อย่าร้อง"
จีพยายามจะหันไปมองเขา คิณถึงคลายอ้อมกอดแต่ก็ไม่ได้ปล่อยลง
มือบางทั้งสองข้างลูบเบาๆที่แก้มสาก เช็ดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยนเท่าที่คนๆนึงจะทำได้
จับใบหน้าคมให้โน้มลงมา ก่อนจะประทับริมฝีปากอิ่มลงบนหน้าผากสวย
ไล่ลงมาที่แก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะหยุดที่อวัยวะเดียวกัน
คิณเริ่มดูดกลีบปากของจีช้าๆ เขาไม่อยากให้เวลาที่น้อยนิดหมดไป
ลิ้นร้อนสอดเข้าไปกวาดความหวานทั่วโพรงปากอยู่นานสองนาน สำหรับเขาเท่าไหร่ก็ไม่พอ
แขนแกร่งกระชับเอวบางให้ชิดตัวมากขึ้นก่อนจะอุ้มขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน เบียดตีวเขาแทรกหว่างขาจนชิด
"ใช้เวลาช่วงสุดท้ายให้คุ้มค่านะคิณ"
คิณโน้มลงมาบดจูบอีกครั้ง มือเล็กเลื่อนไปปลดเนคไทให้หย่อนลง
ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายออกจนหมด คิณเลื่อนใบหน้าลงที่ลำคอขาว ขบเม้มให้เกิดรอยบางส่วน
จีถอดสูทตัวนอกของอีกฝ่ายออกก่อนจะโยนไปสักที่ในห้องโดยไม่ได้สนใจ
แขนแกร่งอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาก่อนจะพาอ้อมมานั่งลงที่เก้าอี้ โดยมีร่างของจีนั่งทับส่วนนั้นที่ดุนดันผ่านกางเกงพอดิบพอดี
จีค่อยๆถอดกางของตัวเองออก ตามด้วยกางเกงชั้นในที่คาอยู่ที่ข้อพับขา
มือบางเอื้อมลงไปปลดกระดุมกางเกงก่อนจะรูดซิปของคิณลงให้ส่วนนั้นที่แข็งขืนออกมา
คิณปล้ำจูบจนตัวเขาต้องทุบหลังอีกฝ่ายเบาๆให้พอก่อน
"เหนื่อยแล้วหรอ"
"เหนื่อย.. แต่อยากเหนื่อยอย่างอื่นมากกว่า"
ริมฝีปากหยักยกยิ้มก่อนที่จีจะยกตัวขึ้น นำส่วนหัวมาจ่อที่ช่องทาง
"ซี๊ดดด.. โคตรรัดเลยจี"
"อึก..ทำไมเจ็บขนาดนี้"
จีบ่นออกมาขณะค่อยๆทิ้งตัวลงกลืนกินแท่งเนื้อร้อน
น่าแปลกที่ครั้งนี้รู้สึกว่าใหญ่กว่าปกติ ถ้ายิ่งตอนสอดใส่กันไปเรื่อยๆจะใหญ่กว่านี้อีกแน่ๆ
คนตัวเล็กทิ้งตัวลงมาเกือบสุดแต่ก็ต้องค้างไว้ก่อนเพราะมันลึกเกินไป
"อ่อนโยนหน่อยได้มั้ยคิณ"
เหมือนจะเชิงตำหนิ แต่มือหนากับจับที่เอวบางและกดให้ลงมาสุดในทีเดียว
"ไอ้คิ.. จุก"
มือบางทุบที่อกแกร่งเบาๆก่อนจะนั่งงอตัวอยู่อย่างนั้นสักพัก
กายบางค่อยๆขยับตัวขึ้นลง พอรู้จังหวะก็เริ่มจะเร็วขึ้นเรื่อยๆ
คิณสังเกตุเห็นจีเหมือนจะเปลี่ยนสีผมเป็นสีน้ำตาลอ่อน
ซึ่งมันตัดกับเสื้อเชิ้ตสีเขียวหม่นที่อีกคนใส่อยู่เป็นอย่างดี
"อ.อ๊ะ คิณ..อื้อ"
"อ่า...ถ้าเจ็บก็ไม่ต้องขยับมากก็ได้"
คิณเอ่ยเตือน แต่เหมือนจีจะไม่สนใจเพราะต้องการใช้เวลาที่จำกัดให้ได้มากที่สุด
แขนเล็กรั้งคอคนใต้ล่างให้เงยหน้าขึ้นมาจูบ และคิณก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
"อื้ม..ส.เสียว ทำอ.อะไร"
คิณอุ้มคนบนร่างให้นอนราบลงไปบนโต๊ะ ตั้งขาเล็กเป็นตัวเอ็มก่อนจะกระแทกเข้าไปใหม่
"จีรอคิณได้มั้ย..."
"...รออีกนิดนึง"
ทว่าน้ำตาของคนตัวเล็กก็ไหลลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้าหวาน ห้ามไม่ให้ไหลยังไงก็ห้ามไม่อยู่
ไม่เคยคิดว่าคำที่อยากได้ยินจะถูกพูดออกมา..
"ไหนบอกไม่ให้คิณร้องไห้ไง"
ร่างสูงหยุดการกระทำโน้มหน้าลงไปหอมแก้มอีกคนเบาๆเพื่อปลอบประโลม
"ไม่ได้ร้อง..ทำไปเลย อย่าหยุด"
คิณทำตามที่เสียงหวานเอ่ย พลางลอบมองใบหน้าอีกคนเป็นระยะๆว่าอีกคนร้องไห้รึเปล่า
มือบางยกขึ้นมาใช้หลังมือปิดดวงตาทั้งสองไว้ เวลานี้เขาไม่อยากให้คิณเห็นว่าเขาอ่อนแอ
"อ.อ๊ะ คิณ..จะเสร็จ"
"อีกนิด"
ร่างสูงเร่งจังหวะมากขึ้นจนปลดปล่อยเข้าไปเต็มช่องทาง คิณผละออกมาก่อนแต่งตัวให้จีและเขาจนเรียบร้อย
แขนแกร่งรั้งเอวบางให้นั่งลงมาบนตักโดยหันหน้าไปทางเดียวกัน ไม่มีคำพูดใดดออกมา..
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบหรือเรียกว่าตกอยู่ความคิดของตัวเองกันแน่
"คิ-"
"จีจะรอคิณ"
เสียงหวานเอ่ยออกมาขัดคำพูดอีกฝ่ายทันที แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
บางทีมันก็เงียบจนรู้สึกได้
"จีรอคิณอีกได้มั้ย.. คิณขอจัดการอะไรก่อน"
"จีรอได้.. แต่จีอยู่ใกล้อีกไม่ได้"
"ทำไม?"
ใบหน้าหล่อคมคายพยายามจะเอี้ยวตัวมอง แต่จีก็หันหน้าหนีไม่ยอมบอกเหตุผล
เหตุผลที่เขากับดรีมตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก....
"จีบอกคิณมาสิ"
"ขอโทษ... จีต้องไปแล้ว ต้องไปแล้วจริงๆ.."
.
.
.
-อย่าลืมกลับไปอ่านในจอยค่า-
-เล่นแท็กกันด้วยนะจ้ะ จุ้บๆ💞-
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น