.
.
.
.
"ฮื่ออ — พี่ภัคมาหาพลัมแล้ว"
ทันทีที่เจ้าของร่างสูงเปิดประตูห้องเข้าไปก็มีร่างเล็กๆกลมๆวิ่งเข้ามากอดรัดไว้หนึบ
คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนของพลัมที่ยิ้มแหยๆส่งมาให้
"เวลามันเมาก็แบบนี้แหละค่ะ พลัม — มึงปล่อยพี่นลิณก่อน"
"ไม่เอา จะอยู่กับพี่ภัค"
ใบหน้าหวานที่บัดนี้แก้มออกสีชมพูฝาดเพราะฤทธิ์เหล้าถูไปมากับอกแกร่งของรุ่นพี่
จะบอกว่ายังไงดีล่ะ เวลาเมาแล้วพลัมชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย นีน่าถึงไม่ชอบให้ดื่มเหล้าเท่าไหร่นัก
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่พากลับเลยก็ได้"
นลิณภัคหันหลังให้รุ่นน้องกระโดดขึ้นมาขี่หลังก่อนที่พลัมเอาคางเกยไหล่เค้าไว้ด้วยความอยากอ้อน
"กลับห้องเนอะ"
"อือ"
คนตัวเล็กว่าแบบนั้นก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลง เหตุผลก็คงจะเหนื่อยน่าดู
.
.
.
.
"มึงรออยู่นี่เลย ห้ามไปไหน"
คนตัวสูงยืนท้าวเอวชี้หน้าคนที่นั่งรออยู่บนเตียงตาแป๋ว
"ก็ได้ พี่ภัคว่าไงพลัมก็ว่างั้น~"
เจ้าของฉายาฟันไม่เลือกตอนนี้กลายเป็นกระต่ายที่เชื่องกับนลิณคนเดียวจนน่าใจหาย
เหล้ามันทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอวะ
"เออดี — ห้ามซน ห้ามรื้อ เข้าใจมั้ย"
"จะพยายาม"
"เห้อ อย่าไปไหนล่ะ"
นลิณภัคลูบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่ห้องแล้ว
เค้าเดินไปหยิบผ้ามาชุบน้ำพร้อมกับเดินไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาด้วย
บางทีอาจจะทำให้สร่างเมาได้
ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีกว่าจะเอานมใส่แก้วได้ เพราะเค้าไม่เคยดูแลใคร ทุกอย่างมันถึงเก้ๆกังๆแบบนี้ไง
โครม!
"ชิบหาย"
คนตัวสูงสะดุ้ง หันไปมองต้นทางของเสียงที่ดังมาจากในห้องของตัวเอง
นลิณภัคทิ้งทุกอย่างก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องของตนเองที่มีคนก่อเรื่องอยู่ในนั้น
"พลัม — กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่า..ซน"
เจ้าของห้องเบิกตากว้างทันทีที่เห็นอีกฝ่ายในสภาพไม่คาดคิด
พลัมที่มีหูกระต่ายสีดำอยู่บนหัวพร้อมกับมือที่กำลังสวมถุงน่องตะข่ายทั้งสองข้างอย่างใจเย็น
ทั้งตัวเหลือเสื้อนิสิตตัวเดียวล้วนๆ ไม่มีแม้แต่ชั้นในเพราะเด็กนั่นโยนทิ้งไปข้างเตียงแล้ว
ชายเสื้อปิดส่วนอ่อนไหวอบ่างหมิ่นเหม่ยามที่คลานไปหยิบของบางอย่างในลังบนเตียง
มือเรียวคว้าดิลโด้หางกระต่ายสีดำขึ้นมาถือในมือพร้อมกับแกว่งเล่นไปมาให้คนตัวสูงที่ยืนอยู่มองมา
ชัด
ชัดเลย
มันรื้อของที่ไอ้ฮาวพึ่งส่งมาให้ไปใส่เอาเอ๊งงง!!
"พลัม กูบอกว่าอย่าซนไง"
นลิณภัคเดินเข้าไปปัดลังกระดาษลงบนพื้นก่อนจะอุ้มตัวอีกฝ่ายให้นอนลงดีๆ
"ไม่เอาๆ ซื้อมาแล้วก็ต้องเล่นสิ"
"ไม่เล่นครับ นอนได้แล้ว"
พลัมไม่ยอมนอนซ้ำยังออกแรงดื้อกับเค้าไม่ยอมปล่อยดิลโด้ออกจากมือ
คนตัวเล็กผลักนลิณภัคนั่งพิงตัวเตียงแทนก่อนจะปีนขึ้นคร่อมตักอีกฝ่ายเอาไว้
คนตัวสูงกว่ากลืนน้ำลายดังอึกยามพลัมยื่นใบหน้ามากดหอมแก้มของเค้าเบาๆ
"จะใส่แล้วนะ~"
คนตัวเล็กยิ้มร่า ขยุ้มชายเสื้อตัวเองขึ้นมาคาบไว้บนริมฝีปากเผยให้เห็นเอวคอดที่น่าเป็นไปได้
เมื่อก่อนก็ไม่ได้เองเล็กขนาดนี้ แต่พออยู่กับนลิณก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากกินอาหารคลีนไปเรื่อย
"เอาสิ เดี๋ยวช่วย"
คนตัวสูงเอ่ยก่อนจะจะนิ้วเข้าปากคนตัวเล็ก พลัมไม่ปฎิเสธซ้ำยังใช้ลิ้นเล็กไล่เลียนิ้วอีกฝ่ายอย่างเพลิดเพลิน
"อื้อ.."
ขณะที่โลมเลียนิ้วของรุ่นพี่รูมเมทไปด้วยก็ส่งนิ้วของตัวเองเข้าช่องทางปิดสนิทเข้าไปหนึ่งนิ้ว
"อ.อื้อ..พี่ภัค"
"ไหน — เดี๋ยวกูช่วย"
นลิณภัคส่งนิ้วที่พลัมดูดเลียเข้าไปในช่องทางอีกฝ่ายทั้งๆที่นิ้วของพลัมเองก็ยังไม่ได้เอาออกมา
"อ.อ๊ะ แน่น.."
คนตัวสูงชักเข้าชักออกเพลินๆ มองหน้าคนบนตักที่แดงแจ๋เพราะกำลังมีอารมณ์
ตอนแรกเค้าไม่อยากรังแกคนเมาด้วยซ้ำ แต่พลัมเล่นทำขนาดนี้ เป็นใครก็ทนไม่ไหวกันทั้งนั้น
"ใส่สิพลัม — กระต่ายต้องมีหางนะ"
นลิณภัคยิ้มออกมาเบาๆพลางขยับนิ้วออกมาหลังจากขยายช่องทางด้านหลังให้อีกคน
พลัมเอาแท่งเหล็กสีเงินนั่นบดคลึงปากทางเบาๆก่อนจะค่อยๆกดเข้าไป
เปลือกตาสีมุกหลับพริ้ม เชิ่ดใบหน้าขึ้นด้วยความเสียวซ่านเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
คนตัวสูงใช้จังหวะที่อีกฝ่ายไม่รู้ปลดกระดุมกางเกงและรูดซิปลงควักท่อนเนื้ออกมาชักรูดเบาๆให้แข็งตัว
ทันทีที่พลัมส่งหางกระต่ายนั้นเข้าไปจนหมดก่อนหอบหายใจหนักทิ้งตัวลงซบออกแกร่งทันที
มันเหมือนกับมีอะไรเย็นๆอยู่ข้างในร่างกาย ต่างจากของนลิณภัคที่ทั้งอุ่นร้อนและรู้สึกดีกว่า
"อ่า — กินแครอทหน่อยครับกระต่ายน้อย"
มือหนาลูบแก้มเนียนเบาๆ อีกคนช้อนตามองก่อนจะยอมถอยหลังลงโดนง่ายเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
มือเรียวคว้าเอาท่อนเนื้อที่แสนคุ้นเคยมาชักรูดเบาๆสองสามทีก่อนจะใล้ริมฝีปากกดจูบเบาๆ
ครอบแก่นกายร้อนระอุนั่นเข้าปากช้าๆ ดูดดุนไปมาอย่างคุ้นเคยเพราะนลิณภัคชอบใช้ให้ทำบ่อยๆ
"อ่า เด็กดี"
คนตัวสูงลูบกลุ่มผมสีดำเข้มที่เริ่มอ่อนลงนั่นเบาๆด้วยความเอ็นดู
ดวงตาคมปรายมองหางกระต่ายที่ขยับขึ้นลงยามเจ้าตัวดูดเลียแท่งร้อนของเค้าขึ้นลง
ไม่นานคนตัวสูงก็ปลดปล่อยเต็มโพรงปากเล็กของพลัมจนอีกคนไอสำลัก
คนตัวเล็กกลืนมันลงคอพลางหลับตาปี๋ คราบน้ำบางส่วนไหลย้อยออกมาที่มุมปากจนนลิณอดดึงขึ้นมากดจูบไม่ได้
ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปาก กวาดต้อนลิ้นเล็กที่ชำนาญไม่ต่างกันจนน้ำสีใสไหลออกมาบ้าง
"อื้อ..พี่ภัค เดี๋ยว"
พลัมเอ่ยห้ามยามอีกฝ่ายอุ้มเค้าขึ้นมานั่งลงบนตักอีกครั้ง แต่แท่งร้อนที่ยังไม่สงบนั่นก็ถูหางกระต่ายของเค้าไปด้วย
"ไม่เดี๋ยวแล้วค่ะพลัม"
คนตัวสูงพูดคะขาให้ใจสั่นพลางปลดกระดุมเสื้ออีกคนออกจนหมด ดึงรั้งลงเล็กน้อยให้เห็นไหล่เนียนขาว
แบบนี้น่ามองกว่าเยอะ
นลิณภัคอุ้มอีกฝ่ายให้อยู่ในท่าคลานเข่า จับสะโพกนุ่มให้แอ่นขึ้นเห็นหางกระต่ายน่ารักเหมาะกับพลัม
"เดี๋ยว ท.ทำไมไม่เอาหางออกก่อ..อื้อ"
พลัมร้องห้ามเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายจ่อแก่นกายร้อนที่ช่องทางทั้งๆที่มีแท่งเหล็กสีเงินนี่อยู่ในร่างกาย
"ไม่มีหางก็ไม่ใช่กระต่ายสิคะ"
เอ่ยชิดใบหูพร้อมกับค่อยๆกดแท่งเนื้อเข้ามาช้าๆจนพลัมตัวสั่น
"จ.เจ็บ พลัมเจ็บ พี่ภัค..อื้อ"
คนตัวเล็กบ่นออกมา น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อนลิณภัคเข้ามาจนสุดทั้งๆที่หางกระต่ายยังไม่หลุดไปไหน
แน่น...
แน่นช่วงท้องไปหมด
"เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว เก่งมากพลัม"
คนตัวสูงบีบก้นนุ่มเต็มร่องมืออย่างหมันเขี้ยวก่อนจะค่อยๆขยับเข้าออกเบาๆให้พลัมหายเจ็บ
"อ.อื้อ...พลัมส.เสียว"
คนที่ซ้อนทับบนร่างค่อยๆขยับเข้าออกเร็วขึ้นจนพลัมตัวโยนไปตามแรง
ใบหน้าหวานสะบัดไปมาอย่างสุดจะทนกับความเสียวที่นบิณมอบให้
"อ๊า..บ.เบาหน่อย"
พลัมน้ำตาซึมไม่เลิกเพราะมีของขนาดใหญ่อยู่ในตัวตั้งสองอัน
แถมมันยังกระแทกเข้ามายามรูมเมทของเค้าขยับเข้าออก
เรียกได้ว่าโดนสองเท่าจนเสียวไปหมด
"อ.อ๊ะ เสียว...ฮึก พี่ภัค"
"อ่า — พลัม"
นลิณกระแทกเร็วขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองใกล้เสร็จเต็มที
และพลัมก็คงใกล้เสร็จเหมือนกันเพราะอีกฝ่ายบีบรัดของเค้าจนเสียงไปหมด
"อ.อ๊า.."
พลัมกระตุกปลดปล่อยออกมาเปรอะเปื้อนที่นอนเต็มไปหมด
แต่เค้ายังหยุดร้องครางไม่ได้ในเมื่อคนข้างหลังกระแทกเอาๆไม่หยุดแบบนี้
จู่ๆคนตัวสูงก็ดึงหางกระต่ายชุ่มน้ำออกก่อนจะโยนลงบนพื้นสักที่ในห้อง
จับรุ่นน้องอย่างพลัมนอนหงายลงกับเตียง ส่งมือไปประสานกับอีกฝ่ายไว้แน่น
"พ.พี่ภัค..อ.อื้อ"
คนตัวสูงปลดปล่อยเต็มช่องทางของคนใต้ร่างจนพลัมตัวสั่นเบาๆเมื่อหยาดน้ำเข้ามาในร่างกาย
"อ่า..พลัม"
คนตัวสูงทิ้งตัวลงทับร่างคนตัวเล็ก ใบหน้าคมชื้นเหงื่อซุกที่ซอกคอขาวของคนรักเอาไว้
แขนเรียวทั้งสองยกขึ้นกอดนลิณภัคพร้อมกับหลับตาหอบหายใจเหนื่อยเบาๆ
"สร่างเมาบ้างยัง"
"พลัมไม่ได้เมา"
ชัด
เมาชัดๆ
เสียงหวานขนาดนี้จะเป็นพลัมเวอร์ชั่นปกติไปได้ยังไง
"มึงน่ารักมากรู้มั้ย"
คนตัวสูงผละออกมาชมก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มอย่างเอาแต่ใจ
นลิณภัคทำท่าจะถอนส่วนนั้นออกมาแต่พลัมกลับใช้ขาเกี่ยวเอวคนตัวโตกว่าไว้แน่น
"อย่าพึ่ง...พี่ภัคพึ่งเสร็จ"
พลัมรับรู้ว่าระหว่างพักหายใจนลิณภัคยังคงปล่อยน้ำขาวๆเหียวหนืดนั้นในตัวของเค้า
และมันพึ่งหยุดเมื่อกี้ รับรองว่าถ้าผละกันมันคงจะไหลออกมาเปื้อนเตียงเยอะแน่ๆ
"หึ งั้นค้างไว้ทั้งคืนเลยไม่ล่ะ"
คนตัวสูงกระตุกยิ้มแต่รุ่นน้องคนรักของเค้าเหมือนจะไม่ไหวแล้ว
ริมฝีปากหนากดจูบอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะค่อยผละออกมาถอดถอนส่วนนั้นออก
น้ำขาวขุ่นค่อยๆไหลออกมาอย่างที่คาด แต่ก็น่ามองใช่เล่นเพราะมันเป็นหลักฐานว่าพลัมเป็นของเค้าคนเดียว
"พลัมรักพี่ภัคนะ~"
เอ่ยเสียงหวานก่อนจะดึงคนตัวสูงเข้ามาไว้ในอ้อมกอดท่ามกลางความงุนงงของเจ้าตัว
แต่นลิณก็ระบายยิ้มออกมาเบาๆและสวมกอดคนตัวเล็กกลับเช่นกัน
"พี่รักพลัมครับ"
.
.
.
.
ก.กลับไปอ่านในจอยยนะคะ ฮรุก
#คนคุ้นเคยลฮ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น