.
.
.
"อึก ..อ๊ะ"
พลัมปล่อยเสียงน่าอายออกมาครู่ใหญ่ เพราะเมื่อก่อนหน้านี้ นลิณผลักเขาจนหงายหลังลงบนโซฟา
แขนยาวๆนั่นแยกขานุ่มลื่นมือออกกว้างก่อนจะฝังใบหน้าลงมาที่ซอกขาด้านใน
มันทำให้พลัมใจหวิวแปลกๆ
มือบางที่ถูกมัดซ้ำอีกที ยกขึ้นปิดสีหน้าตัวเองเพื่อไม่ให้คนที่กำลังขบเม้มต้นขาของเขารู้
รู้ว่าพลัมกำลังทำหน้ามีความสุข
พลัมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
"ทำไมขามึงนิ่มจังวะ ทั้งขาวทั้งนิ่ม"
คนที่หลงระเริงอยู่กับสัมผัสชวนหลงใหลเอ่ยออกมาเหมือนกับพูดกับตนเอง แต่คนฟังชักจะหน้าแดงขึ้นไปทุกที
จมูกโด่งฟัดแล้วฟัดอีกก็ไม่พอใจเสียที ทำไมขาขาวๆของพลัมถึงดึงดูดเขาขนาดนี้นะ
"พ.พอแล้ว ปล่อยกูได้แล้ว"
"พูดไม่เพราะ"
ว่าพร้อมกับงับเข้าที่ซอกขาด้านในอีกทีจนพลัมซี๊ดขึ้นมา ลิ้นร้อนเริ่มไล่เลียไปตามจีบนิ่มเพื่อเบิกทาง
"ไม่เอานลิณ อย่าทำ"
พลัมไม่อยากโดนนลิณกระทำ ยังไม่พร้อมให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น
"มึงดื้อเองพลัม มึงยั่วโมโหกูเอง"
นลิณจะโทษว่าคนใต้ร่างเขานั่นแหละที่ผิด ปล่อยให้เขาต้องเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองใจมายั้นตอนนี้
ใบหน้าหล่อคลอเคลียอยู่แก้มใส พลัมขยับหน้าหนีเพราะทนไม่ไหวกับการเล้าโลม
"ถ้ามึงอมให้กูดีๆ กูสัญญาว่าจะทำเบาๆ"
"ไม่เอา กูไม่ทำ"
"ไม่ทำมึงก็จะเจ็บ เจ็บมากด้วย"
เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขู่ คนตัวเล็กดูทำท่าจะเชื่อด้วยซ้ำ
แต่หารู้ไม่ว่า จะทำยังไงก็ต้องเจ็บอยู่ดี
นลิณภัคขยับมานั่งทับอกบางโดยไม่ทิ้งน้ำหนักมาก ท่อนเนื้อใหญ่ชี้หน้าพลัมอยู่จนคนตัวเล็กแอบหวั่น
ลิ้นเล็กค่อยๆไล่เลียตั้งแต่ส่วนหัวช้าๆ ลากยาวลงไปจนเกือบถึงโคน
ไล่เลียไปมารอบแท่ง ก่อนจะตัดสินใจอมเข้าไปในปากช้าๆ พอได้ยินเสียงครางในลำคอจากอีกฝ่ายก็หน้าแดงทุกที
"อื้อ ...เอาออกไปทำไม"
พลัมที่กำลังเผลออมเพลินๆถามขึ้นเมื่ออีกฝ่ายดึงออกจากปากเล็ก
นลิณทำเพียงอมยิ้มก่อนจะยกขาทั้งสองของพลัมขึ้นมาพาดข้างเอวไว้ จนส่วนหัวดุนดันช่องทางของพลัมพอดี
"ไม่เอา กูไม่เอานะ"
"เชื่อใจกูสิ แค่กับมึงนะพลัม"
มือหนาลูบหัวชื้นเหงื่ออีกคนเบาๆ ค่อยๆกดส่วนหัวเข้าไปช้าๆ คนตัวสูงคอยลอบมองหน้าพลัมเป็นระยะๆ
ถ้าไม่ไหวจะเอาออกทันที
แต่คนตัวเล็กกลับทำแค่กัดปากจนเข้าไปได้หมด ความรู้สึกแรกของพลัมคือเหมือนมีอะไรอยู่ในท้อง
อึดอัดเพราะถูกเติมจนแน่น ส่วนเจ็บน่ะมันเจ็บแน่
แต่มันเจ็บแค่ปากทางเท่านั้น
"เจ็บมั้ย" นลิณเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาคนใต้ร่างเบาๆ
"กูอึดอัดมากกว่า"
"งั้นก็แปลว่ามึงเจ็บด้วยสินะ"
เพราะพลัมรัดเขาแน่นจนขยับไม่ได้ เลยได้แต่ลูบหัวใจอีกคนหายเกร็ง
"อะ ..อึก"
พลัมครางเบาๆเมื่อนลิณขยับเชื่องช้า เหมือนจะเผลอปล่อยเสียงออกมาซะมากกว่า
"พลัม ทำไมอุ่นขนาดนี้"
"กูก็ อ๊ะ ..เหมือนมึงนั่นแหละ"
พลัมบอกเพราะข้างในรู้สึกร้อนมาก เหมือนจะละลายภายในตัวเขาให้ได้
"ฮื่ออ ท.ทำอะไร"
เสียงแหบหวานเอ่ยถามเมื่อนลิณพลิกตัวเขาให้นอนตะแคง หลังจากนั้นก็ใส่ไม่ยั่งจนถลาไปมาตามแรงกระแทก
"จ.จุก อ.อ๊ะ เบาหน่อย"
คนตัวเล็กเริ่มแหกปากลั่นจนนลิณกลัวจะมีใครได้ยิน ส่วนพลัมก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเข้าสุดออกสุดจนจุก
"ชอบรึป่าว"
"บ.เบา อ๊า ..บอกให้เบาไงวะ!"
พลัมร้องลั่นเมื่อคนตัวใหญ่ยังกระแทกเข้ามาแรงขึ้นเรื่อยๆ เสื้อเริ่มเลิกขึ้นจนเห็นอะไรต่ออะไรไปหมด
"พลัม อีกนิดนึง"
"อื้อ ..จะเสร็จแล้ว"
พลัมเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า ไม่นานก็รู้สึกมีอะไรอุ่นๆพุ่งเข้ามาในร่างกาย พร้อมๆกับตัวเองที่ปลดปล่อยออกมา
นลิณแช่ตัวไว้แบบนั้นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนซ้อนอยู่ด้านหลัง
ทั้งพลัมทั้งนลิณภัคหอบหายใจหนักทั้งคู่ แถมยังมากอดแนบชิดกันอีก พลัมที่นอนอยู่นิ่งๆนึกคิดขึ้นมา
ความรู้สึกใหม่นี่มันทำให้เขาอยากสัมผัสอีก
อยากทำนานกว่านี้อีก รอบเดียวมันไม่พอ เขาโหยหามันเมื่อนานมาแล้ว.. สัมผัสแบบนี้น่ะ
"มึง.. อย่าพึ่งหลับ"
"อือ"
ร่างสูงขานรับในลำคอ ก่อนจะรู้ว่าคนในอ้อมกอดขยับไปมา พอลืมตาก็เห็นอีกคนกำลังงับเข้าไปที่ไหล่ของเขา
"ซนอะไรพลัม" เอ่ยเสียงดุจนคนที่กำลังงับไหล่เขาเล่นช้อนตาขึ้นมามอง
"อยากได้อีก เอาอีกรอบ"
พลัมทำท่าจะร้องไห้เมื่อมันไม่พอ ทำไมถึงชอบโดนกระแทกมากกว่ากระแทกคนอื่นขนาดนี้นะ
ร่างสูงรีบลุกขึ้นนั่งอุ้มอีกฝ่ายพาเข้าไปในห้อง ก่อนจะถามว่าเป็นอะไร ทำไมถึงทำหน้าจะร้องไห้
"ก็บอกไปแล้วไง จะเอาอีกรอบอ่ะ"
"มึงไม่เจ็บรึไง ไม่เห็นเลือดหรอ เดี๋ยวก็ตายพอดี"
"ไม่ตาย ทำอะไรกับกูก็ได้"
พลัมโผเข้ากอดคนที่เขากำลังนั่งทับอยู่บนตัก เบียดกายเข้าหาอย่างต้องการของๆนลิณ
พลัมต้องการนลิณแค่คนเดียว
"แทนตัวเองว่าหนู แล้วบอกมาว่าอยากได้อะไร"
"อย่าแกล้งกู"
"กูไม่ได้แกล้ง ถ้าไม่พูดก็ไม่ต้องเอา"
"ฮื่อ น.หนูขออีกรอบ"
พลัมไม่ชินกับตัวเองเลย แต่มันห้ามไม่ได้ ความต้องการมันมีมากกว่าความอายซะอีก
เขาติดสัมผัสของนลิณภัคซะแล้ว
"ทำไมก่อนหน้านี้ถึงคิดหนีกูขนาดนั้น"
ร่างสูงถามเพราะตอนแรกก็เล่นเอาซะเขาน่วมเลยเหมือนกัน แต่พอมาทำจริงๆ เด็กนี่กลับต้องการอีก
"ก็มึงนั่นแหละ ทำไมเหมือนกันขนาดนี้"
ประโยคสุดท้ายพลัมเอ่ยเสียงเบา แต่คนตัวสูงกลับได้ยินทุกอย่าง ใจอยากจะบอกว่าไม่ได้เหมือน
แต่คนๆเดียวกันเลยต่างหาก
แต่ความผิดในอดีตก็ยังทำให้ไม่กล้าพอจะบอก
"กูรักมึง"
"เดี๋ยวค่อยบอกรักได้มั้ยเล่า เอาก่อน"
พลัมขี้เกียจพูดแล้วมันเสียเวลา มือบางผลักอีกคนลงให้นอนลงไป ส่วนตัวเองก็ยกตัวขึ้นกดลงกลืนกินแท่งร้อนที่ตื่นตัวขึ้นมา
"อึก แน่นกว่าเดิมอีก แม่ง"
พลัมพูดกับตัวเอง มือทั้งสองที่ยังถูกพันธนาการยกขึ้นเสยผมลวกๆเพราะบดบังหน้าตัวเอง
"มึงดูอะไรนี่"
พลัมมองสิ่งที่นลิณทำก็อดหน้าแดงไม่ได้ มือหนาทั้งสองข้างกำลังกดหน้าท้องเขาไว้จนเห็นอะไรที่นูนออกมา
"ตอนที่มึงนั่งทับกูอยู่ตอนนี้ คือตอนที่มันเข้าไปจนสุด"
คนตัวเล็กไม่สนใจ ขยับขึ้นลงทันทีที่หายจุก ประสานมือเข้ากับฝ่ามืออีกคนแน่นยามอีกฝ่ายสวนขึ้นมา
"อ.อื้อ เสียวชิบ อ่า"
พลัมยังคงขยับขึ้นลงและควงไปมา เสียวแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน เสียวกว่าตอนโดนนิ้วคนที่นอนยิ้มอยู่อีก
นลิณภัคคิดว่าได้ร่างพลัมคนเดิมกลับมาแล้ว ปากเสียๆแบบนี้แหละที่ชอบพูดเวลาอยู่กับเขา
ไม่โดนมันด่าแล้วรู้สึกแปลกๆ
"ถอดเสื้อ อ๊ะ ..ให้กูหน่อย"
นลิณดันตัวขึ้นก่อนจะยอมทำตามที่อีกฝ่สยขอ ใบหน้าหล่อคมซุกลงที่ลำคอขาว
หาพื้นที่ว่างในการตีตราจองเพิ่มขึ้น แถมมือเล็กๆนั่นก็กดหัวเขาไว้ซะแน่นเลย
"อ.อ๊ะ ไม่ไหว อ๊า"
พลัมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆนลิณจะถอนแก่นกายออก จับตัวเขาพลิกคว่ำกับลงเตียง
ท่อนเนื้อร้อนกระแทกเข้ามาจนสุดอีกครั้ง เรียกให้พลัมครางลั่น
"อ่า พลัม"
"เร็วๆ อ.อื้อ ...นลิณ"
เสียงที่เรียกชื่อเขากระตุ้นอารมณ์ได้อย่างดี นลิณภัคกระแทกอีกสองสามทีก็ปลดปล่อยในตัวอีกฝ่ายพร้อมๆกับพลัม
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนตัวเล็กก่อนจะดึงให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าหวานซุกลงที่ไหล่กว้าง
แขนเล็กกอดอีกฝ่ายแน่นราวกับเป็นที่พักพิงอย่างดี
"พลัม มึงยังไม่หลับใช่มั้ย"
"อืม"
"ตอนที่กูเห็นมึงกับผู้หญิงคนนั้นกำลังจะได้กัน กูโกรธมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเราสองคนทะเลาะกันอยู่"
"......"
ร่างบางกว่าเงียบตั้งใจฟังสิ่งที่นลิณกำลังเล่า มือหนาก็คอยลูบหัวเขาไปด้วยแผ่วเบา
ทำไมต้องอ่อนโยนด้วยนะ
"กูก็เลยคิดว่าตอนที่มึงมาเห็นกูกับน้องกิ๊ฟนั่นกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม มึงคงจะโกรธกูเหมือนกัน"
"โกรธมาก มึงไม่รักษาสัญญากับกู แถมผู้หญิงคนนั้น.."
"ผู้หญิงคนนั้นทำไม"
"เขาไม่ใช่รุ่นน้องมึง แต่เป็นรุ่นเดียวกัน พวกนั้นแค่ซิ่ว"
"......"
"กูไม่ชอบที่เห็นพี่กิ๊ฟนั่นมายุ่งกับมึง"
ใบหน้าหวานชื่นเหงื่อซบลงที่ไหล่อีกฝ่าย ผมสีดำสนิทปรกลงมาบดบังใบหน้าที่เผยความอ่อนแอ
มือหนากระชับอ้อมกอดมากขึ้น คอยปลอบโยนคนตัวเล็กว่าจะไม่ยุ่งกับหญิงสาวคนนั้นอีก
นลิณภัคจะไม่ทำให้พลัมต้องเจ็บแล้ว..
"ไมต้องห่วง..."
.
.
.
ฮื่อออ น้องโดนกินของจริง
มีปริศนาอะไรยังไม่บอกตอนนี้หรอก
กลับไปอ่านต่ออีกนิดนะคะ
สตรีมแท๊กได้ที่ #คนคุ้นเคยลฮ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น